ӳкĕнĕçлĕ
1.
выражающий сожаление
вызывающий покаяние
покаянный книжн.
ӳкĕнĕçлĕ сăмах — покаянная речь ирон.
ӳкĕнĕçлĕ
2.
досадный, вызывающий досаду
ӳкĕнĕçлĕ
с досадой
ӳкĕнĕçлĕ йăнăш — досадная ошибка
ӳкĕнӳллĕ
1.
то же, что ӳкĕнĕçлĕ
ӳкĕнчĕк
то же, что ӳкĕнĕçлĕ
ӳкĕнĕçлĕ
принужденный каяться. Н. Майна (Хау 147°). Праздник (= пăраçник) кунĕ ĕçлерĕм, ӳкĕнĕçлĕ эп пултăм.
ӳкнĕçлĕ
то же, что ӳкĕнĕçлĕ. Сред. Юм. Хĕр панă чȏхне лайăхрах пĕлсе парас пȏлать, кайран ӳкнĕçлĕ ан пȏлтăр (чтобы после не раскаиваться). IЬ. Ӳкнĕçлĕ пȏлчĕ = кайран çынсĕм ӳпкеленипе куйланмалла пȏлчĕ (пришлось раскаиваться).
покаянный
прил. ӳкĕнĕçлĕ, ӳкĕнĕç ⸗ĕ [⸗и]; покаянные слова ӳкĕнĕç самахĕ(сем); говорить покаянные речи ӳкĕнсе калаç.
См. также:
ӳкĕмле ӳкĕмлев ӳкĕн ӳкĕнĕç « ӳкĕнĕçлĕ » ӳкĕнтер ӳкĕнӳ ӳкĕнӳллĕ ӳкĕнчĕк ӳкĕпле